பிரபலங்களின் நம்பிக்கை நொடிகள்

– கனகலஷ்மி

இந்த மாதம் பாரதிகிருஷ்ணன்

(இன்று புகழின் உச்சியைத் தொட்டவர்களும் தங்களுக்கான நம்பிக்கையை எங்கிருந்தோ பெற்றிருப்பார்கள். அந்த அனுபவங்கள் குறித்து உதவி ஆசிரியர் கனகலட்சுமியுடன் உரையாடுகிறார்கள் பிரபலங்கள்)

அம்மாவின் மரணத்திற்குப் பிறகு அப்பாவுக்கும் எனக்கும் இடையில், ஒரு பெரிய சுவர் எழும்பி இருந்தது. யாரோடும் சேர்ந்து இருக்காமல், மதுரை வீட்டில் தனியே இருந்தார் அப்பா. என்னோடு வந்து இருக்க வேண்டுமென்று நானும் அவரை அழைக்க வில்லை. அதற்குக் காத்திரமான காரணங்கள் எனக்கிருந்தன.

தனித்து, ஒற்றையாக பதின்மூன்று ஆண்டுகள் வாழ்ந்த அப்பா இப்போது நினைவின்றிக் கிடந்தார். அன்று காலைதான் நினைவு தப்பிப் போய் இருந்தது. தகவல் தெரிந்து மாலையில் நான் வந்து சேர்ந்தேன். மருத்துவர் வந்து பார்த்தார். கொஞ்சம் மருந்து மாத்திரைகள், திரவ உணவு என்று அன்றைய இரவு கடந்தது.

மறுநாள் காலை நினைவு திரும்பியது. எல்லோரையும் பார்த்து அடையாளம் கண்டு கொண்டார். மெல்லிய குரலில் பேச ஆரம்பித்தார். ”குளிக்கணும்” ”டிரஸ் மாத்தணும்” என்றார். உடம்பெல்லாம் துடைத்து உடை மாற்றி விட்டேன். பால், கஞ்சி, பழச்சாறு என்று மாற்றி, மாற்றி மணிக்கொரு தரம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாகச் சாப்பிட்டார். ஏதோ சொல்ல வந்து, சொல்ல வந்து சொல்லாமல் நிறுத்திக் கொண்டார்.

இரவு பத்து மணிக்கு பால் குடித்து முடித்ததும், பக்கத்தில் அழைத்து, ”இத்தன நாள் தனியா இருந்துட்டேன். இனிமே இருக்க முடியாதுன்னு தெரிஞ்சு போச்சுடா… எங்கிட்ட இருக்கிற எல்லாத்தையும் குடுத்துர்றேன். என்ன உன்னோட கூட்டிக்கிட்டுப் போயிரு… உனக்கு எந்தக் கஷ்டமும் தர மாட்டேன்… கூடக் கூட்டிக் கிட்டுப் போயிரு” என்றார். தாமதமின்றி, தயக்கமின்றி ”சரி” என்றேன். உடல் பலவீனமாக இருப்பதால் இரண்டொரு நாள் ஓய்வுக்குப் பின் போகலாம் என்றேன். ஒப்புக் கொண்டார். கொஞ்ச நேரத்திற்கெல்லாம் ஆழ்ந்து உறங்கிப் போனார். அவர் கட்டிலில் படுத்திருக்க, நான் பக்கத்திலேயே தரையில் பாய் விரித்துப் படுத்துக் கொண்டேன்.

காலையில் எழுந்து, கடை வீதிக்குப் போய் காப்பி குடித்துவிட்டு, அவருக்குப் பால் வாங்கிக் கொண்டு வந்து எழுப்பியபோது, உயிர் ஏற்கெனவே பிரிந்து போய் இருந்தது. அளவற்ற துயர மென்னை ஆட்கொண்டது.

வந்தவர்கள் எல்லோரும் ஆறுதல் சொல்லிக் கொண்டே இருந்தார்கள். ஆறுதலாகச் சொல்லப் படும் சொற்கள் என் துயரத்தை ஏனோ குறைப்பதே இல்லை. அதிகரிக்கவே செய்கிறது.

ஆறுதல் சொல்ல வந்தவர்கள் கலங்கி, கரைந்து, தயங்கித் தயங்கி சொற்களைத் தேடிப் பேசுகிற துயரம் மேலும் துயரப்படுத்துகிறது. ஒரு துளிக் கண்ணீர் கூட வராமல், உள்ளுக்குள் ஏதோ எடை கூடிக் கொண்டேயிருந்தது.

பிற்பகல் ஒன்றரை மணிக்குத் திரு.காவன்னா வந்தார். பக்கத்தில் அமர்ந்து கொண்டு, தடை யின்றிப் பேச ஆரம்பித்தார். ”அப்பாவுக்கு என்ன வயசு? உனக்கு என்ன வயசு? இன்னும் கல்யாணமாகாத தம்பி தங்கச்சி யாரும் இருக்காங்களா? அப்பா எதுவும் கடன் வச்சுட்டுப் போய் இருக்காரா?” விடை சொல்லிக் கொண்டே வந்தேன்.

”எந்தக் கடமையும் அப்பா பாக்கி வைக்கல; அம்மா ஏற்கெனவே போயிட்டாங்க… கடனும் எதுவுமில்லை… அப்புறமென்னப்பா?… பெரிய சாவு… கலங்கிப் போய் உக்காரக் கூடாது. சந்தோஷமா வழியனுப்பி வைக்கணும். எந்த வயசா இருந்தாலும் தகப்பன் போறது துயரந்தான்… ஆனா…மத்தவங்க துயரத்தோட ஒப்பிட்டுப் பார்த்துத்தான் நம்ம துயரத்தைக் கணிக்கணும். ”என்னைய எடுத்துக்குங்க… பொறந்து வளந்தது ஒரு சின்னக் கிராமத்துல… நிலம் புலம் எதுவுங் கெடையாது… அன்னாடம் உழைச்சுப் பிழைச்ச குடும்பம்…

நான் ஒத்தப் பொறப்பு. எனக்கு மூணு வயசானப்ப அம்மா செத்துருச்சு… அஞ்சு வயசுல எங்க அப்பனும் போயிட்டாரு… எங்கேயோ கெடந்து எப்பிடியோ வளந்தேன் பாருங்க… அப்பா போட்டோவும் இல்ல; அம்மா போட்டோவும் இல்ல… முகமும் ஞாபகத்துல இல்ல… இப்ப நெனச்சாலும் கண்ணீர் பொங்கும்… என்ன பண்ணுறது… உடம்பு பூரா எண்ணெய் பூசிக்கிட்டு உருண்டாலும் ஒட்டுற மண்ணுதானே ஒட்டும்”. ஒரு கனத்த பெருமூச்சை மெலிதாக வெளியேற்றினார்.

எந்த இடைவெளியும் இன்றி, அவரே தொடர்ந்தார். ”எத்தனை மணிக்கு எடுக்குறீங்க?” சாயங்காலம் ஆறு மணிக்கு என்றேன். ஆபீஸ்ல பெர்மிஷன் போட்டு வந்தேன்… சாயங்காலம் திரும்ப வர்றேன் என்று சொல்லிவிட்டு எழுந்து நடக்க ஆரம்பித்தார் ”காவன்னா”. நமது துயரம் தான் உலகிலேயே பெரியது என்று நம்பி நாம் மயங்கும்போது, ஒவ்வொரு பெரிய கோட்டுக்குப் பக்கத்திலும் இன்னுமொரு பெரிய கோட்டை வரைந்து, நாம் பெரியதென்று நம்பியதைச் சிறியதாக்கி, விசித்திரம் காட்டி விளையாடுகிறது வாழ்க்கை.

மூன்று வயதில் தாயையும், ஐந்து வயதில் தந்தையையும் இழந்திருந்தால் ஒரு குழந்தை ஒவ்வொரு வேளை சோற்றுக்கும் எவ்வளவு போராடியிருக்கும்? ஒவ்வொரு குச்சிக்கும், சிலேட்டுக்கும் யார் யார் வீட்டு வாசலில் எல்லாம் நின்றிருக்கும்? கொடுங்கனவுகள் கண்டு கண் விழித்த இரவுகளில் எல்லாம் அருகே அரவணைக்க யாருமின்றி எப்படித் தவித்திருக்கும்?… ஓ… இதோ அந்தக் குழந்தை தன் துயரங்களை எனக்கு உணர்த்தித், தன் சொற்களால் என் துயரங்களைத் துடைத்தெறிந்து விட்டுப்போகிறான்.

துயரங்களைக் கடந்து வாழ்வின்மீது பெரும் காதலும், நம்பிக்கையும் உண்டாக்கும் விதைகளை எனக்குள் விதைத்து விட்டுப் போய்க் கொண்டிருக்கிறான். என் துயரங்கள் அவருக்குப் பின்னே கைகட்டிப் பணிந்து போவதை நானே பார்த்தேன். இழவு வீட்டிலும் திருப்பணி செய்கிற ஆற்றல் சிலருக்குத்தான் இருக்கிறது.