கான்பிடன்ஸ் கார்னர்

புரோக்டர் அண்ட் கேம்பிள் நிறுவனம் 1879 வரை அதிக அளவில் மெழுகு வர்த்திகளைத் தயாரித்தது. விற்பனையும் அபாரம். எடிசன் மின்சார பல்பைக் கண்டுபிடித்த பிறகு மெழுகுவர்த்தி விற்பனை குறைந்து உருகிக்கொண்டே வந்தது. பண நெருக்கடி ஏற்பட்டது. போதாக் குறைக்கு ஒரு பணியாளர் மதிய உணவுக்குப் போகையில் இயந்திரத்தை நிறுத்த மறந்ததில், தொழிற்சாலை முழுக்க ஒரு

டிஸ்லெக்ஸியா நோய் காரணமாய் அந்த பெண்ணை பதினாறு வயது வரை பள்ளிக்கு அனுப்ப வில்லை. எழுதப் படிக்கத் தெரியாமலேயே வாழ்ந்தார். ஆனால், ஒரு மருத்துவராக வர வேண்டும் என்ற கனவு இருந்தது. சின்னச்சின்ன வேலைகள் பார்த்துப் பணம் ஈட்டினார். பள்ளிக் கல்விக்கு இணையாக தேர்ச்சியை மிக அதிக மதிப்பெண்களுடன் பெற்றார். ஆனாலும் அவரது

தாமஸ் ஆல்வா எடிசனின் நண்பர் ஒருவர், ஒரு புதிய கண்டுபிடிப்பை உருவாக்குவது என்ற வேகத்துடன் உழைத்துக் கொண்டிருந்தார். அவரது கண்டுபிடிப்பு நிறைவேறுமா என்ற சந்தேகம் எடிசனுக்கு ஏற்பட்டது. “இது வேண்டாத வேலை! வீணான முயற்சி! விட்டுவிடு! உனக்கு ஏதாவது புதியதாக செய்ய வேண்டுமென்றால், என்னுடன் சேர்ந்து உழைக்கலாம்!” என்று அழைப்பு விடுத்தார்.

அப்பாவும், மகளும் உணவு மேஜையில் உட்கார்ந்திருந்தார்கள். அம்மா சுட்டு வந்த தோசை தீய்ந்திருந்தது. “நல்ல முறுகலா இருக்கே” என்று ரசித்துச் சாப்பிட்டார் அப்பா. அடுத்த தோசை சுட அம்மா அடுக்களைக்கு போனதும், மகள் கேட்டாள், “அப்பா தோசை தீய்ந்து போயிருக்கிறது, முறுகல் என்கிறீர்களே?”. அப்பா சொன்னார், “உன் அம்மாவுக்கு இன்று களைப்பாக இருந்திருக்கும்,

மகாபாரத யுத்தத்தில் தன்னுடைய ஆசிரியர் துரோணரின் மீது அம்பு தொடுத்தான் அர்ச்சுனன். அந்தச் செய்தி கேட்டு ஏங்கி அழுதான் ஏகலைவன். “இந்தப் பாண்டவர்கள், எனக்கும், அவர்களுக்கும் ஆசிரியரான துரோணரைக் கொன்று விட்டார்களே! என் கட்டை விரல் மட்டும் இருந்திருந்தால் என்

முகலாய அரசர்களுடன் ஏற்பட்ட யுத்தத்தில் ராணா பிரதாப்சிங் தோல்வியின் விளிம்புக்குத் தள்ளப்பட்டார். கைப்பொருள் எல்லாம் இழந்து, படைபலம் தொலைந்து வருத்தத்தில் இருந்தார். அவருடைய அமைச்சர் பாமாஷா, அரசர் தப்பித்து போகட்டும் என்ற எண்ணத்தில் தன்னுடைய செல்வங்கள் அனைத்தையும் ஒப்படைத்தார். உடனே அந்தப் பணத்தைக் கொண்டு அடுத்த

அந்தக் கடையில் வாடிக்கையாளர்கள் வரிசையில் வந்து கொண்டிருந்தார்கள். செல்வந்தர் ஒருவர் வரிசையை உடைத்துக் கொண்டு நுழைய முயன்றார். மற்றவர்கள் தடுத்ததும் ஆவேசமாய்ச் சொன்னார், “நான் யார் தெரியுமா?”. கடை ஊழியர் பணிவாய்ப்பேசி அவரை நகர்த்த முயன்றார். “நான் யார் தெரியுமா? உறுமினார். மேலாளர் வந்து வரிசையில் வரப்பணித்ததும் “நான் யார் தெரியுமா?” என்றார்.

தன் தோற்றம் குறித்தும் திறமைகள் குறித்தும். தாழ்வு மனப்பான்மை கொண்டிருந்தாள் அந்தச் சிறுமி. “நீ அழகாய் இருக்கிறாய். உன்னை நேசிக்கிறேன்” என்று அவளிடம் தந்தை அடிக்கடி சொல்லி வளர்த்தார். அவளது மனம் மெல்ல மெல்ல மாறியது. ஊக்கம் உயர்ந்தது. உருவத்திலும் மாற்றங்கள் தென்பட்டன. அழகிலும் அறிவிலும்

வேலைக்கு ஆள்கிடைக்காத வேளையில்கூட தன்னிடம் பணிபுரிபவர்களைத் தக்கவைக்கும் தொழிலதிபர் ஒருவரை, பத்திரிகையாளர் சந்தித்து அதுபற்றிக் கேட்டார். “என்னிடம் பணிபுரிபவர்களின் தகுதிக்குறைபாடு களுக்கோ செயல்திறன் குறைபாடுகளுக்கோ அவர்களை நான் கடிந்து கொள்வதில்லை. இன்னும் சிறந்த

அந்தக் கடைக்குப் பெயரே அணையா விளக்குகளின் கடை. எப்போதும் விளக்குள் எரிந்துகொண்டே இருக்கும். நீடித்துழைக்கும் பல்புகளை எங்கே வாங்குகிறார்கள் என்றறிய ஆர்வம்கொண்டு ஒருவர் அணுகினார். விசாரித்தபோது விபரம் புரிந்தது. அவர்களும் எல்லோரும் பயன்படுத்தும் பல்புகளைத்தான் வாங்குகிறார்கள். ஒன்று